پارچه نبافته نوعی منسوجات است که بدون بافتن یا گره زدن الیاف به یکدیگر ساخته می شود. در عوض، الیاف از طریق روش‌های مختلفی مانند پیوند مکانیکی، شیمیایی یا حرارتی به یکدیگر متصل می‌شوند. توسعه پارچه های نبافته را می توان به اوایل قرن بیستم ردیابی کرد، زمانی که اولین حق اختراع برای یک پارچه نبافته در سال 1910 در ایالات متحده ثبت شد.

اولین پارچه نبافته موفق تجاری در دهه 1940 توسط DuPont تولید شد که از فرآیندی به نام "spunbonding" برای ایجاد شبکه ای از رشته های پیوسته استفاده کرد که سپس با گرما به یکدیگر متصل شدند. این فرآیند پایه بسیاری از پارچه های نبافته ای شد که امروزه استفاده می شود.

در دهه 1950، معرفی الیاف مصنوعی جدید مانند پلی استر و پلی پروپیلن امکان توسعه پارچه های جدید بافته نشده با استحکام و دوام بهبود یافته را فراهم کرد. در دهه 1960، ظهور تکنولوژی airlaid امکان تولید پارچه های نبافته با طیف متنوع تری از انواع و خواص الیاف را فراهم کرد.

از آن زمان، پیشرفت‌های متعددی در توسعه پارچه‌های نبافته، از جمله استفاده از فناوری نانو برای ایجاد پارچه‌هایی با ویژگی‌های منحصربه‌فرد مانند قابلیت‌های ضد باکتری یا ضد آب صورت گرفته است. امروزه پارچه‌های نبافته در کاربردهای بسیار متنوعی از جمله محصولات بهداشتی، منسوجات پزشکی، ژئوتکستایل و منسوجات خودرو و غیره استفاده می‌شوند.